Dün birkaç telefon görüşmesi yaptım imamhatipli bir kaç abiyle. Uzunca görüşmelerin sonucunda şöyle bir manzara ile karşılaştım.
İnsanlarda İslam'ın albenisi kalmamış. İslam'ı sadece şekilsel olarak yaşayan ancak ahlaki boyutundan tamamen olmasada kendini soyutlamış, madde ve metaya endeksledikleri hayatlarına şahit oldum. Manzara vahim kardeşlerim..!!
Bilgiyi yutmuş ancak idrak edememiş dedim kendi kendime...
Ve kendime döndüm.
Bu hayatın hengamesi arasında boğulan değerlerimiz var.
Yıllarca mücadele etmiş ancak soyut olanı, somuta tercih etmiş gerçeklerimiz var.
Bizi biz yapan değerleri görmezden gelen abitlerimiz var.
Bunları örnek alan kardeşlerimiz var.
Okuyup yutan, yuttuğunu anlayan, anladığını yaşamayan kederlerimiz var.
Desteklerini beklediğimiz ancak kendileri desteğe muhtaç erklerimiz var.
Bu varlar arasında yokları oynayarak acı hatıralarımızın oluşmasını istemiyorsak ve yarın geriye dönüp bakarken eyvah eyvah dememek için
Tüm var olan gerçeklerimizin Ruhlarına inceden inceye dokunuşlar yapalım.
Dertli, sıkıntılı ve bunalımlı insanımıza bir demet müjde sunalım. Gönül alacak sözler söyleyelim. İmam olarak, hatip olarak, vaiz olarak, yazar olarak, sohbet ehli olarak, kısaca mü’min olarak herkese İslamiyet’in güler yüzünü gösterip taze can sunalım.
Allah'ın merhamet sıfatını anlatalım
Rahmetinin, gazabını aştığını insanlara tekrar tekrar hatırlatalım...
Mümkünse bu konuya ivedilikle ve ciddiyetle eğillelim kıymetli okuyucularım.
Bu hafta söyleyeceklerim bu kadar.
Yarına umutla bakmak için ümitle sizden talep ettiğim bunlardır kardeşler
Kalın Selametle