Bismihi Teâlâ
…
Oysa dün birliktiler,
Anne, baba ve dizi dizi çocuklar…
Aynı sofradan, aynı ocaktan besleniyordu,
Atiye dair hayaller, belki de beklentiler!
Anne merhameti ile ağzındaki lokmayı bile,
Yemekte tereddüt içindeydi.
Zira yemez, yedirir; içmez içirirdi.
Tek gailesi biricik yavrusuydu,
Hastalık mı?
‘Ona’ değil ‘kendisine’ gelmesini isterdi.
Bir an evvel büyüsün,
Gürbüz biri olsun diye;
Gecesini gündüzüne katardı,
Yazın sıcağına, kışın ayazına aldırmadan;
Yavrucağızı için özünden geçmişti bile!...
…
Gün geldi dizinin dibinde,
Bir bir büyüyüp,
Çoluk çocuğa karıştılar,
Dünya içinde dünyalık oldu kimisi,
Anne, baba; o da kim?
Ya yaşlı yurduna,
Ya türlü türlü bakıcının bakarında,
Ya da yapayalnız;
Terke koyulmuş…
…
Bizim de sanki
Kuşlara dönüştü halimiz;
Yavrusunu besle yuvanda,
Sonra da pır diye uçsun,
Ardına bakmadan,
Gidebildiğince…!
…
Yüce hakikatler aslolana döndürmez mi?
İnsana insan suretini giydirmez mi?
Azcık merhamet ve vefa;
Necata aracı olamaz mı?
Önüne dek aralanan,
Cennet kapısını açmaz mı?
…
Vefa istersen al sana en gür ses:
‘’Onlara(her ikisine) merhamet ederek tevazu kanadını indir.
Ve de ki:
“Rabbim! Tıpkı beni küçükken koruyup yetiştirdikleri gibi sen de onlara acı.”(Kur’an/isra/24)
İmdi;
İlahi emir ve kanunlara göre hareket edersen,
elmas değerinde bir değer alırsın.
Yok, eğer kötü yönde kullanırsan,
Kömür mahiyetinde bir değer alırsın.
Diğer deyişle;
Ruhu elmas veya kömür mahiyetine çevirmek…
Tercih senin!?
…
Yaklaşık 9 yıldır aynı çatı altında yaşadığımız Şaziye teyze bugün sabah saatlerinde tek başına kaldığı evinde ruhunu Rahman’a teslim etti. el-Fatiha!
Kalın sağlıcakla…