Körelttiğimiz duygularımız
Duygu denilince hayalim beni alıp çocukluğuma götürdü. Zira bütün güzel duyguları en saf , en temiz şekilde yaşadığımız dönem çocukluk dönemidir. Şefkat, merhamet, sevgi, mutluluk…
Büyüdükçe bu duygularımız köreldi, bu duygularımız saflığını yitirdi.
Hani biz çocukken büyüklerimizden hep duyardık bu cümleyi: Ah nerde eski bayramlar. Onlar öyle derdi, eski bayramları ararlardı. Ama biz memnunduk bayramdan. Arefe gecesi heyecandan yatamazdık, bayrama bir iki gün kala bayramla ilgili tekerlemelerimiz vardı. Bu tekerlemeleri söyler, güler , oynardık. Sonra büyümeye başlayınca baktık ki biz de ah eski bayramlar demeye başlamışız. Şimdi anlamaya başlıyorum ki değişen bayramlar değil biz olduk. Yitirdiğmiz eski bayramlar değil eski saflığımızmış.
Duygularımızdaki saflık , temizlik kayboldukça lezzet de kaybolmaya başladı. Kalbimiz katılaştı, mutluluğumuz kayboldu. Kalbimizde sürekli bir boşluk hissetmeye başladık. Kalbimizi tatmin etmeye çalıştık ama tatmin olmaya çalıştığımız şeyler kalbimizdeki o boşluğu daha da derinleştirdi. Duygularımız kirlenmeye yüz tuttu. Evet duygularımızı tam kaybetmedik ama kirlettik. Sevgiyi kirlettik; sevgiye menfaat kattık, sevgiye çıkar kattık. Oysa yaradılanı yaratandan ötürü sevmeliydik.
Şefkati , merhameti unuttuk. Çocukken insanlara acıyorduk. Onlar için üzülebiliyorduk. Bırakın insanları bir hayvana bile zarar dokunduğunu görseydik üzülürdük , belki ağlardık. Ama şimdi dünyanın dört bir tarafında zalimler mazlumları katlederken, her gün televizyonda bu zulümleri gördüğümüz halde kalbimizde en ufak bir sızı hissetmiyoruz.
Vefayı unuttuk. Çocukken vefalıydık. Yıllarca kahrımızı çeken anne babamıza karşı vefalıydık. Ama şimdi onlar bizi arayıp sormazsa bir defa bile onları aramak aklımıza bile gelmiyor.
Hasılı büyümek bizden çok şey alıp götürdü. Bedenimiz büyüdü, aklımız büyüdü ama çoğumuzun kalbi küçüldü, kalbi kirlendi. Büyüdükçe çok şey öğrendik. Fakat bir o kadarını da unuttuk. Büyümenin bizden aldığı en büyük sermayemiz mutluluğumuz oldu. Çünkü büyüdükçe fıtratımızdan uzaklaştık.
Bütün avazımla bana çocukluğumu geri verin diye bağırmak istiyorum. Ama aslında istediğim çocukluğum değil; saflığım, temizliğim, masumiyetimdir.
Vesselam