Malumunuz, geçtiğimiz köşe yazısında çocuklarımızın okul ortamında maruz kaldığı ahlaki erozyona ve yaşanan travmatik olaylara değinmiştik.

Bu mesele sadece birkaç münferit olaydan ibaret değil; derin bir toplumsal yaraya işaret ediyor demiştik. 
Bu yüzden bu yazı dizimize devam etmek zaruri oldu.
Çünkü mesele öyle kuru bir "disiplin yönetmeliği değişikliği" meselesi değil.
Mesele, kalplere dokunmakta.

Sabah haberlerini açıyorsunuz.
Bir okulda bıçaklı kavga.
Başka bir şehirde küçük bir çocuk, arkadaşları tarafından dövülüyor, videosu gülüşmeler eşliğinde paylaşılıyor. 
Parkta iki genç birbirine bıçak çekiyor, biri kanlar içinde kalıyor.
Bir çocuk, sosyal medyada alay konusu oluyor, gözyaşları ekranlardan taşıyor.
Okul çıkışında farklı olduğu için linç edilen bir çocuk, yerde tekmeleniyor.
Bir öğretmen araya girmiş, dayak yemiş.

Ve yine aynı tepkiler:
"Disiplin cezaları artırılsın!", "Okullara güvenlik kamerası konsun!", "Şiddet gören öğrenciye psikolojik destek verilsin!"
Hepsi doğru belki. 
Ama eksik.

Çünkü asıl soru şu:
Çocuğun kalbinde merhamet olmayınca hangi kamera onu durdurabilir?

İşte tam burada, İslam’ın eğitim anlayışı devreye giriyor.
İslam, insanı sadece yasa koyarak, ceza vererek terbiye etmez.
Önce kalbe işler:
Takva, ihsan, sabır, şükür, adalet...
Ve sonra davranışlar buna göre şekillenir.

Bugün ne yazık ki, eğitim sistemimiz çocuklarımıza bolca bilgi veriyor,
ama ruhlarına adalet, merhamet ve sorumluluk gibi değerleri yeterince nakşedemiyor.
İşte bu yüzden, ceza versek de aynı olaylar tekrar ediyor.
Sadece başroldeki çocuklar değişiyor.

Bir veli anlatıyor:
Oğlu okulda bir çocuğa hakaret etmiş, öğretmeni uyarmış.
Çocuk dönüp şöyle demiş:
"Beni ilgilendirmez, benim babam zengin."
Şimdi bu cümleyi hangi disiplin cezası silebilir?
Bu kibri, bu şımarıklığı hangi madde düzeltebilir?
Ancak ve ancak kalbine tevazu yerleşirse düzelir.
Ancak değer eğitimiyle düzelir.

İşte tam da bu yüzden İslami değerler eğitimine, her zamankinden daha fazla muhtacız.
Peygamber Efendimiz’in hayatı bunun en güzel örneğidir.
O, vahşi bir toplumu; merhametli, adil, birbirinin hakkını koruyan bir ümmete dönüştürmeyi başarmıştı.
Nasıl mı?
İlk ayetlerden itibaren insanın kalbine hitap ederek.

Bugün biz de aynı yolu izlemeliyiz.
Çocuklarımızın sadece test çözme becerilerini değil;
kalplerindeki adalet duygusunu, merhameti, sabrı, emaneti eğitmeliyiz.
Bunu yapmanın yolları da belli:

Ders kitaplarının satır aralarına değil, hayatın tam ortasına ahlaki değerleri yerleştirmek,

Okullarda sadece akademik başarıyı değil, güzel ahlakı da ödüllendirmek,

Anne babalara, öğretmenlere değerler eğitimi konusunda destek programları sunmak,

Medyada çocuklara rol model olacak kahramanlık hikâyeleri anlatmak.

Ve en önemlisi:
Çocuklarımıza, ekranlarda gördüğü sahte kahramanlar yerine,
Hz. Yusuf gibi iffet ve sabır abidelerini,
Hz. Ömer gibi adalet timsallerini,
Hz. Ali gibi cesaret ve sadakat örneklerini tanıtmak.

Evet, çözüm kolay değil.
Ama imkânsız da değil.
Yeter ki biz gerçekten isteyelim.

Yoksa, sabah telefon çalacak…
Bir başka veli yine ağlayacak.
Bir başka çocuk yine kendini değersiz hissedecek.
Ve toplum olarak bir adım daha uçuruma yaklaşacağız.

O yüzden sesleniyoruz:
Artık geç kalmadan, ceza sistemlerinin ötesine geçelim.
Çocuklarımızın ruhuna yeniden merhamet tohumları ekelim.

Bir toplumu yıkmak için atom bombasına gerek yoktur.
O toplumun kalbindeki adalet duygusunu yok etmek yeterlidir.

Ve tam tersine:
Bir toplumu kurtarmak için devasa projelere de ihtiyaç yoktur.
Çocukların kalbine merhameti, hakkı, adaleti, sabrı aşılamak yeterlidir.

Önümüzdeki yazımızda ise, değerler eğitimini günlük hayata nasıl uygulayabileceğimizi, aile-öğretmen-medya iş birliğinin önemini ele alacağız. Bu uzun ama mecburi yolculuğa birlikte devam edeceğiz.
Kalın selametle