Bir gülüşün ardındaki yangın…

Bazı insanlar vardır; uzaktan bakınca dertsiz, tasasız görünür. Gülüşü tam yerinde, sözü ölçülü, adımı sakindir. Oysa bilmezsin... Belki de en derin yaralar o sakinliğin içine gizlenmiştir.

Çünkü herkesin derdi kendine ait bir yangındır. Kimi dışarı haykırır, kimi içine gömer. Kimi el âleme anlatır, kimi geceyle konuşur. Dışarıdan bakınca ‘iyi’ görünmek, çoğu zaman bir zorunluluktur. “El ne der?” korkusu değil sadece; bazen de yük olmama kaygısıdır. Birine içini dökmek, bir başka kalbi de dertle buluşturmak gibi gelir insana. O yüzden saklar. O yüzden geceyi bekler.

Gündüz, rolünü oynar insan. Güler. Çalışır. Selam verir. Ama gece… Herkes uyuyunca bir başına kalır kalbiyle. O zaman başlar içten içe közlenen yangın konuşmaya. Konuşur ama ses yoktur. Ağlar ama gözyaşı iz bırakmaz. Yara sarılır ama sarıldığı yer görünmez.

Sinemdedir benim derdim, diyenlerin sayısı az değil bu ülkede. Kimi ailesine belli etmemek için güler, kimi evladına güçlü görünmek için. Kimi dostuna moral verirken içinden parçalanır. Gözyaşının fiyatı düşmüştür çünkü. Anlatırsan ya hafife alınır, ya da başkalarının derdiyle kıyaslanır. Herkes bir yarışta gibi: Kimin derdi daha büyük?

Ama dertler yarıştırılmaz. Her yürek, kendi acısının en derinini yaşar. Her suskunluk, bir çığlıktır aslında. Her gülüş, bir direniş.

Belki sokakta karşılaştığın o adam, gece sessizce dua ediyor. Belki otobüste camdan bakan kadın, sevdiklerinin yokluğuyla boğuşuyor. Belki senin “ne derdi olabilir ki?” dediğin kişi, her gece kendini ayağa kaldırmak için dua ediyor.

O yüzden; kimseyi gördüğüyle yargılama. Her “iyiyim”in içinde bir “dayanıyorum” saklı olabilir. Her tebessüm, bir sabır göstergesidir belki.

Közü içinde bir yangın gibi taşıyanlara selam olsun.

Gece ağlayıp sabah gülebilenlere…

Yarasını kendi saranlara…

Ve her şeye rağmen hâlâ ayakta kalanlara…

Kim bilir…

Senin neler çektiğini...

Bir tek Allah bilir. O bilsin yeter diyelim. 

Kalın selâmetle kıymetli dostlar