Bu soru kulağa ilk anda radikal ya da uzak bir senaryo gibi gelebilir. Ama gerçekte, bu soruyu sormaktan çekinen bir dünya düzeninde yaşıyoruz. Çünkü cevabı, yalnızca İsrail'in değil, tüm bir çağın ve sistemin sorgulanmasına neden oluyor. İsrail’in varlığı, sadece Filistinlilere değil, Araplara, Kürtlere, Türklere, İranlılara ve hatta Amerikalılara dayatılmış bir politik denge biçimi oldu. Bu düzenin yıkılması, kartların yeniden karılması değil, kart destesinin tümden değişmesidir.

İsrail’in yokluğu, Ortadoğu’da ABD'nin askeri ve istihbari varlığının bel kemiğini kaybetmesi demek. Washington, Tel Aviv üzerinden yürüttüğü bütün bölgesel dizayn yeteneğini kaybedecek. Ne İran’ın nükleer programına karşı baskı unsuru kalacak, ne de Arap ülkelerini hizaya getiren "İsrail tehdidi" kartı işe yarayacak. Suudi Arabistan ve Katar gibi ülkeler, ABD’ye akan milyarlarca dolarlık güvenlik harcamalarının karşılığını sorgulamaya başlayacak. Çin ve Rusya gibi alternatif kutuplarla ittifak arayışları hız kazanacak. Bu da sadece Ortadoğu değil, küresel dengelerde yeni blokların doğması anlamına gelecek.

Filistin halkı içinse bu, 76 yıllık bir travmanın sonu olur. Sadece bir devletin kurulması değil, topraklarına dönen mültecilerin, özgürce konuşan çocukların, yeniden ekilen zeytinliklerin başlangıcıdır. Bugün BM rakamlarına göre neredeyse iki milyon Filistinli mülteci, belki de hayatlarında ilk defa "eve dönüş" kelimesinin anlamını gerçekte hissedecek. Gazze'nin altına döşenen molozların, patlayıcıların ve enkazların yerini, toprakla kurulan bağ alacak. Akdeniz kıyılarında yeniden balıkçılar sabah ezanında denize açılacak.

Bölgede terörle özdeşleşmiş yapılar da bu değişimden nasibini alır. İsrail ve ABD'nin vekâlet yürütücüsü olan yapılar, halktan değil dış destekten beslendikleri için, o destek kesildiğinde erimeye başlar. PKK, PYD gibi yapıların söylemleri, silahlı isyan değil, demokratik temsil zorunluluğuna evrilmek zorunda kalır. Kürt halkı da bu dönüşümden kazançlı çıkar; çünkü artık kendi iradesini, kendi içinden çıkan siyasetçilerle temsil eder hale gelir.

Bu senaryo Azerbaycan için de yepyeni bir sayfanın açılması demektir. İsrail’in silah desteğine ve istihbaratına yaslanan Aliyev yönetimi, içeride halk baskısıyla yüzleşmek zorunda kalır. Dağlık Karabağ sonrası kurulan ulusal birlik söylemi, artık halkın gerçek taleplerine karşılık veremez. Demokrasi, bir Batı ithali olarak değil, içeriden gelen bir ihtiyaç olarak filizlenmeye başlar.

Ve Türkiye… Avrupa ile Asya arasında bir sınır çizgisi olmaktan çıkar; bir merkez olur. Doğu Akdeniz gazının aktığı boruların haritası Ankara’dan geçer. Türkiye artık ne Batı’ya yaranma çabası içinde olur, ne Doğu’ya karşı mesafeli. Kendi ağırlığını koyar. Hem ekonomik hem diplomatik olarak dengeleyici, düzen kurucu rol üstlenir.

Batı ise bu değişimin hem mağduru hem kazananı olabilir. Silah şirketleri için pazar daralır, lobi grupları etkisizleşir, Kongre savaş bütçelerini azaltır. Ancak bu boşluk, sosyal refah politikalarıyla, eğitime, sağlığa aktarılan kaynaklarla dolarsa, Batı toplumları da ilk defa kendi iradesiyle tanışır. Soykırım travmasının arkasına saklanarak yapılan her gayri meşru eylem, artık sorgulanır hale gelir. Gerçek bir yüzleşme başlar.

Bütün bunlar bir ütopya değil. Yeter ki o soruyu sormaya cesaret edelim: Eğer İsrail yok olursa, sadece Filistinliler değil, bütün bir dünya özgürleşir. Çünkü o zaman sadece bir devlet değil, aynı zamanda yalanlarla örülmüş bir düzen ortadan kalkmış olur. Ve Kuran-ı Kerim’deki o ayet yeniden yankılanır: "İyilik ederseniz kendinize iyilik etmiş olursunuz. Kötülük ederseniz onu da kendi aleyhinize işlemiş olursunuz." (İsra Suresi, 7. Ayet)

Bazen bir yıkım, en büyük inşanın kapısını aralar. Belki de dünya, ilk kez adaletle nefes alır.