Yaratıcının bize her şeyden önce verdiği nimet;
Hayattır.
Gerisi zaten bununla başlar…
Hiçbir insanın vermeye güç yetiremediği nimet.
Çok acı ki insanlar veremiyor; ancak dengesizlik yaparak hoyratça sarf ediyorlar.
“Öldüren de O’dur, yaşatan da”(Necm/44)
Ah çocukluk ahh!
O, geldiği gibi giden çocukluk.
Ardında bıraktığı şey yalnız anılar…
Onların ne zararı olabilir ki!
Çocukluk bahar gibidir, kimseye zararı yok; gelişi müjdelidir.
Çocuklar ise kır çiçekleri gibi birbirine benzer:
Kürt,Türk,Arap,Boşnak!..
Temiz ,saf ve çok güzeller!...
Bahar gidince onlarda gider, gelişleri gibi gidişleri de sesiz ve masumca!...
Uyandıkları her günü acaba bugün ne oynasak diye düşünürler.
Canları yansa nazdan ağlarlar,
göstereceğiniz ufak öpücük karşısında hiçbir şey olmamış gibi davranırlar.
İç dünyaları güzellik ve hayallerle doludur.
Öldürmenin ne demek olduğu dahi bilmezler.
Bildikleri tek şey oyundur.
Çocukların katli insanlık değildir.
Akıl nimetinden, kalpten mahrum ırak olmaktır.
Onlara atılan kurşunların iradesi dahi olsa ;
gerisin geriye döner katilin alnının ortasından vururdu.
Onlar vicdanı yaşayan her insanın gözlerinin yaşarmasıdır,
sessizliği zül sayarlar.
Çünkü çocuklar mazlumdur, kendilerini koruyamazlar.
Onları öldüren diyemez ben birisini öldürdüm.
Karşısındaki acizdir, camittir.
Onlar gelincik çiçeği gibidir narindir en ufak meltemde yapraklarını düşürür.
Bugün Filistin’de ölen çocuklar bizim canımızdandır.
Bağımız babamız Âdem’e dayanır.
Onların saçının teline zarar gelse bizim canımız yanar.
Onlar için yapmamız gerekenleri zaten layıkıyla yapamadık barı onları aklımızdan çıkarmayalım.
Taraflı medyanın bizi uyutmasına izin vermeyelim.
Dualarımızı da eksik etmeyelim.
“Deki; Eğer duanız olmasa RABBİMİN katında ne ehemmiyetiniz var”.(Furkan /77)
Sağlıkla Kalın